Αφροδίτη Δερματά
Eίναι Ιανουάριος, Σαββατόβραδο, κάνει πολύ κρύο και ο αέρας έξω λυσσομανάει. Καλό είναι να μην κυκλοφορούμε, είναι επικίνδυνα πριν λίγο έπεσε λέει από τον αέρα ένας ευκάλυπτος στο λιμάνι. Μια σόμπα υγραερίου στο πλάι ζεσταίνει το δωμάτιο. Είμαι καθισμένη στον γαλάζιο καναπέ και σκεπασμένη με μια κουβέρτα μπεζ με καφέ λουλούδια. Στα πόδια μου έχω έναν δίσκο μπαμπού, μια κούπα τσάι αραιωμένο με γάλα νουνού και τρείς κουταλιές ζάχαρη και δυο μικρά τοστ από φρατζολένιο ψωμί με σαλάμι και τυρί. Αγνοώ παντελώς την ύπαρξη της τερηδόνας και των θερμίδων. Τρώω και παράλληλα περιμένω με αγωνία το τέλος των διαφημίσεων που θα σηματοδοτήσει την έναρξη της ελληνικής ταινίας. Έρχεται η πολυπόθητη στιγμή και γνωστά τραγούδια, αγαπημένες μουσικές και γνώριμες φυσιογνωμίες παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μου. Τελειώνω το φαγητό μου ακουμπάω τον δίσκο στο πλάι, σκεπάζομαι και νιώθω αυτή την αίσθηση της θαλπωρής να με περικλείει.
Μικρά λευκά ανθρωπάκια ανακατεμένα με τίτλους και ονόματα, πηγαινοέρχονται στην μικρή οθόνη. Γνώριμοι ήχοι, οικείες φυσιογνωμίες. Η μουσίτσα, το λεβεντόπαιδο, ο γόης, η σπιρτόζα, ο αλήτης, ο αστείος, η χαρτοπαίχτρα, η ατίθαση, η τσακπίνα. Πόσο χαίρομαι που περνάμε το Σαββατόβραδο μας μαζί. Την συγκεκριμένη παρέα δεν την βαριέμαι ποτέ. Η ενέργεια της, η αθωότητα της, τα γέλια και οι καημοί της με βάζουν σε ένα άλλο κόσμο που μου φαίνεται τόσο μακρινός. «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Αλίκη» σκέφτομαι βλέποντας «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» και νιώθω απέραντο θαυμασμό για το ξανθό ναζιάρικο κορίτσι απέναντι μου. Έρωτες, περιπέτειες, μπερδέματα και στο τέλος όλοι παντρεύονται και ζούνε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Κάπως έτσι έρχεται και πάλι η κάθαρση. Μπορεί να ξέρω το τέλος, μπορεί να το έχω δει δεκάδες φορές εντούτοις νιώθω πάντα την ίδια ικανοποίηση. Χαμογελάω και κοιμάμαι.
Είναι Σεπτέμβρης, Παρασκευή πρωί κάθομαι στο γραφείο μου, βλέπω ένα σκίτσο στο Timeline μου. Ο Φαίδωνας, η Ζωίτσα και ο Κωστάκης παραλαμβάνουν την Μάρθα η οποία έρχεται χαρούμενη με ένα πιάτο κεφτέδες. Κοιτώντας το σκίτσο νιώθω ένα κόμπο στον λαιμό. Έφυγε και η Μάρθα λοιπόν και πήρε μαζί της άλλο ένα κομμάτι από εκείνα τα ανέμελα χρόνια. Μου φαίνεται απίστευτο. Αυτοί οι άνθρωποι νόμιζα ότι δεν θα έφευγαν ποτέ. Κάθε αποχώριση μου προκαλεί σοκ. Κοιτάω το σκίτσο και δακρύζω. Γιατί αυτή την παρέα την ήξερα, γιατί έχουμε περάσει δεκάδες ώρες μαζί και γιατί ακόμα και τώρα, όταν θέλω να κρυφτώ από τα δύσκολα τρυπώνω εκεί, στον όμορφο, άλλοτε ασπρόμαυρο και άλλοτε πολύχρωμο κόσμο τους. Ανοίγω την οθόνη μου και είναι σαν να χώνομαι πάλι στον γαλάζιο καναπέ, σκεπασμένη με την μπεζ κουβέρτα με τα καφέ λουλούδια. Εκεί που είναι όλα γνώριμα…και όλα περνάνε. Καλό σου ταξίδι Μάρθα μας! Χαιρετίσματα στα παιδιά! Σας αγαπήσαμε πολύ να ξέρετε…
ΥΓ1. Το σκίτσο είναι του Χρήστου Παπανίκου
ΥΓ2 «Πιστεύω ότι όταν ένας δεν έχει χιούμορ, δεν αποδέχεται την πραγματικότητα». Μάρθα Καραγιάννη
