Αφροδίτη Δερματά
Είναι αρχές Ιουλίου. Έχει μια εβδομάδα τώρα που η Μαρίνα κάνει διακοπές στο νησί της γιαγιάς και του παππού. Οι γονείς της δουλεύουν όλο το καλοκαίρι, οπότε φέτος δεν θα τα καταφέρουν να βρίσκονται μαζί της. Της λείπει καμιά φορά η μαμά της αλλά περνάει τόσο όμορφα στο νησί που η νοσταλγία της δεν κρατάει πολύ. Ο παππούς της έχει ένα μικρό καφενείο στο λιμάνι. Εκεί περνάει τις μέρες της. Παίζει με τις κούκλες της, διαβάζει κόμικς, ανακαλύπτει μικρούς θησαυρούς στο πατάρι και καμιά φορά βοηθάει τον παππού στο σερβίρισμα έτσι, σαν παιχνίδι, για να περνάει η ώρα. Όταν βαριέται, κάνει βόλτες με το ποδήλατό της στο λιμάνι και επισκέψεις στα γειτονικά μαγαζιά. Στο νησί η Μαρίνα δεν έχει παρέες, σπάνια ξανοίγεται, ένα παιδί ντροπαλό και μοναχικό.
Δίπλα από το καφενείο του παππού έχει ένα μικρό τουριστικό γραφείο και από την άλλη πλευρά ένα μαγαζί με κοσμήματα. Το μαγαζί του παππού έχει σχεδόν πάντα κόσμο εκτός από τα μεσημέρια που όλοι φεύγουν για να φάνε και να απολαύσουν τη μεσημεριανή τους σιέστα. Η Μαρίνα φεύγει κι αυτή από το λιμάνι, ανεβαίνει με κόπο μέσα στη ζέστη του μεσημεριού, τη μεγάλη ανηφόρα και φτάνει στο μικρό σπίτι της γιαγιάς το οποίο πάντα μοσχοβολάει νόστιμα φαγητά. Χαϊδεύει την Ψιψί, την ασπρόμαυρη γάτα που είναι ξαπλωμένη στο χαλάκι της πόρτας, και γυρνάει το κλειδί που βρίσκεται πάντα στην κλειδαριά. Η γιαγιά φοράει ένα αμάνικο καλοκαιρινό φόρεμα με λουλούδια και μια μπλε σκούρα ποδιά με γκρι ρόμβους, την καλωσορίζει βγάζοντας τις τελευταίες πατάτες από το τηγάνι. Σήμερα της έχει φτιάξει το αγαπημένο της φαγητό. Σνίτσελ με τηγανητές πατάτες. Το τρώει με λαχτάρα και κάθεται στην τηλεόραση. Η γιαγιά της έχει στρώσει ένα λευκό δροσερό σεντόνι στον καναπέ, τη φιλάει, της λέει για άλλη μια φορά πόσο πολύ την αγαπάει και ξαπλώνει στον απέναντι καναπέ. Η τηλεόραση παίζει μια ελληνική ταινία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Μαρίνα θαυμάζει πολύ τη Βουγιουκλάκη. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει σαν αυτή. Τα μάτια της σιγά-σιγά κλείνουν και την παίρνει ο ύπνος.
Είναι απόγευμα, φοράει ένα λευκό σορτσάκι, ένα ροζ φανελάκι με τιράντες και τα άσπρα τσόκαρα της. Η γιαγιά της την έχει κάνει ήδη μπάνιο και της χτενίζει τα μαλλιά προσπαθώντας να της φτιάξει πλεξούδες. Πάντα διαμαρτυρόταν η γιαγιά για το πόσο τη δυσκόλευαν τα μαλλιά της Μαρίνας που ήταν ίσια σαν πρόκες και γλιστρούσαν από τις ροζ κορδέλες. Η γιαγιά της βάζει λίγη κολόνια «Μυρτώ» και σε λίγο η Μαρίνα κατηφορίζει στο λιμάνι με λεμονάτη μυρωδιά. Είναι ένα όμορφο κοριτσάκι με καστανόξανθα μαλλιά και δέρμα σταρένιο. Το καλοκαίρι μονίμως τα μάγουλά της ακριβώς κάτω από τα μάτια «αρπάζουν» από τον ήλιο και γίνονται κατακόκκινα. Κοιτάζεται στον καθρέπτη και δεν της αρέσει αυτό που βλέπει. Πολλές φορές βάζει κρυφά την πούδρα της γιαγιάς για να ασπρίζουν.
Η Μαρίνα φτάνει στο καφενείο, κάθεται στο τραπέζι και διαβάζει ΠΟΠΑΫ. Ο παππούς της φέρνει 80 δραχμές, τις ακουμπάει στο τραπέζι και της προτείνει να πάει να αγοράσει ένα παγωτό. Εκείνη την ώρα βγαίνει από το γραφείο του ο κύριος Κώστας και της ζητάει, μιας και θα πάει στο περίπτερο, να του αγοράσει μια εφημερίδα. Η Μαρίνα δέχεται και σε πολύ λίγο γυρνάει πίσω με την εφημερίδα παραμάσχαλα, το παγωτό στο χέρι κι ένα λευκό μουστάκι από παγωτό ζωγραφισμένο πάνω από τα χείλη της. Μπαίνει μέσα στο γραφείο και αφήνει την εφημερίδα στον κύριο Κώστα. Αυτός της ζητάει να κάτσει λίγο στα πόδια του, υπακούει, της χαϊδεύει απαλά τα πόδια. Μετά από λίγο τη σηκώνει πάνω. Σηκώνεται κι αυτός. «Δώσε μου ένα φιλί στο στόμα» τής λέει. Η Μαρίνα παραξενεύεται, νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν καταλαβαίνει τι. Είναι ένα παιδί εννέα χρονών. Ντρέπεται να πει όχι. Τη φιλάει στο στόμα, της ζητάει να βάλει τη γλώσσα της στο δικό του και της δείχνει πώς, βάζοντας την τεράστια γλώσσα του στο μικρό της στόμα. Η Μαρίνα νιώθει ταχυπαλμία, φοβάται, δεν της αρέσει αυτό που γίνεται. «Μην το πεις πουθενά» τής λέει αυτός. «Θα είναι το μυστικό μας». Η Μαρίνα βγαίνει έξω από το μαγαζί χαμένη. Νομίζει ότι τα μωρά γίνονται από τα φιλιά στο στόμα και συνεχώς κοιτάει την κοιλιά της αν έχει φουσκώσει. Τι θα κάνει αν είναι έγκυος; Έχει ένα μόνιμο άγχος. Θέλει κάπου να το πει, κάποιον να ρωτήσει, αλλά ντρέπεται. Τα καλοκαίρια από τότε γίνονται διαφορετικά. Ο παππούς που δεν είχε ιδέα τι συμβαίνει τη στέλνει συχνά να κάνει θελήματα για τον «καλό» του γείτονα, τον κύριο Κώστα, και αυτός, για να την ευχαριστήσει, τής χαϊδεύει τα μπούτια και της βάζει βίαια τη γλώσσα του στο στόμα της. Τρία καλοκαίρια γεμάτα ενοχές, ντροπή, σιωπή και την παράλογη ανησυχία μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Για την ιστορία, ο κύριος Κώστας ήταν γύρω στα 35, πατέρας τεσσάρων παιδιών. Τριών ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ κι ενός αγοριού. Έμενε στην Αθήνα κι ερχόταν για δουλειά στο νησί μόνο το καλοκαίρι. Η Μαρίνα έσπασε τη σιωπή της στα 12 της χρόνια κι ο «κύριος» Κώστας έφυγε κακήν κακώς από την γειτονιά και έχει να τον συναντήσει από τότε. Η Μαρίνα συνάντησε κι άλλους «κύριους» Κώστηδες με μακριά χέρια και ανεξέλεγκτους άγριους πόθους στη ζωή της. Τις περισσότερες φορές σιώπησε. Γιατί ίσως δεν κατάλαβε καλά, γιατί ίσως έγινε κατά λάθος, γιατί πώς να τους χαλάσει την οικογένεια, γιατί τι θα πει ο κόσμος; Γιατί τώρα είναι αργά…
Υ.Γ. 1. Η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.
Υ.Γ. 2. Πίσω από τη Μαρίνα μπορεί να κρύβομαι εγώ ή κι εσύ.
Υ.Γ. 3. Το όνομα του παθιασμένου γείτονα ήταν όντως Κώστας. Απλώς αφαίρεσε το «κύριος
