Αφροδίτη Δερματά
«Αν συνεχίσει να βγάζει γουλιές είναι επικίνδυνο, θα πρέπει να την κρατήσουμε μέσα για το βράδυ» Μας ανακοίνωσε ο παιδίατρος στο νοσοκομείο «Παίδων». Έπιασα τον εαυτό μου για λίγα δευτερόλεπτα να χαίρεται κρυφά με το ενδεχόμενο να διανυκτερεύσει το μωρό μακριά μου. «Επιτέλους θα κοιμηθώ ένα ολόκληρο βράδυ» σκέφτηκα. Ήμουν τρεις εβδομάδες άυπνη, εξαντλημένη και με επιλόχειο κατάθλιψη. Μόλις συνειδητοποίησα τι σκέφτηκα άρχισα να γελάω απελπισμένα. Κατάλαβα ότι παρανοώ. Λες και υπήρχε ποτέ ενδεχόμενο να αφήσω το βρέφος μόνο του στο νοσοκομείο και να φύγω…
Ο Ιούνιος του 2004 ήταν ένας από τους πιο δύσκολους μήνες της ζωής μου. Εγώ, που το μόνο που με ένοιαζε ήταν να έρθει το Σαββατόβραδο για να βγω να πιώ και να διασκεδάσω με την παρέα μου, βρέθηκα με ένα βρέφος στην αγκαλιά το οποίο ήταν συνεχώς δυσαρεστημένο με όλα. «Ο μήνας του μέλιτος» κράτησε μόνο τρεις μέρες όσο ήμασταν στο μαιευτήριο. Μόλις η καλαθούνα πέρασε την πόρτα του σπιτιού όλα άλλαξαν. Το μωρό μεταμορφώθηκε σε ένα απαιτητικό πλάσμα που μου ρουφούσε με μανία όλη μου την ενέργεια. Άρχισε να κλαίει ακατάπαυστα κι εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλει, διαβάζοντας εγχειρίδια για μωρά, καλώντας συχνά πυκνά την μαία, κάνοντας ησυχία μπας και ακουστεί το ένστικτό μου, παίρνοντας τον παιδίατρο ξανά και ξανά και κάνοντας τάματα στην Παναγία Σουμελά. Προσπαθούσα να ισορροπήσω μεταξύ της χαμένης μου ελευθερίας και του νέου μου ρόλου που με ήθελε σε ετοιμότητα 24 ώρες το 24ωρο. Έψαχνα με φρίκη και αγωνία τι του φταίει και κλαίει συνεχώς.
Πεινάει, θέλει πιπίλα, θέλει αγκαλιά, θέλει άλλαγμα, θέλει μπάνιο, ζεσταίνετε, κρυώνει; Χαμένη μέσα στα «αινιγματικά θέλω» του μωρού ένιωθα το μυαλό μου να σαλεύει. Έπρεπε πάση θυσία να αποδεχτώ τη νέα κατάσταση της ζωής μου, το νέο μου ρόλο και το μωρό δεν βοηθούσε καθόλου. Ήταν ο πιο απαιτητικός εισβολέας της ζωής μου. Έπρεπε να του πάρω άδεια για να βγω, να πάω στην τουαλέτα, να φάω και το κακό ήταν ότι σχεδόν ποτέ δεν μου έδινε άδεια. Ήταν μονίμως ξύπνιο, γαντζωμένο πάνω μου και έκλαιγε νευρικά. Ζούσα την καθημερινότητα μου με φόντο το κλάμα του, το οποίο μου προκαλούσε ασύλληπτο άγχος. Ήμουν υπόλογη σε ένα βρέφος το οποίο ρύθμιζε πλέον όλη μου την ζωή. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτό επηρέαζε την διάθεση μου ή εγώ την δική του. Ένα από τα πολλά ξημερώματα που τα περνούσαμε αγκαλιά κάνοντας βόλτες στο δωμάτιο, άκουσα να έρχεται απέξω μουσική. Κοίταξα έξω από τις γρίλιες προσπαθώντας να εντοπίσω το κλαμπ απ’ όπου ακουγόταν η μουσική και έπειτα κοίταξα την μονίμως κλαμένη φάτσα του και αναρωτήθηκα στιγμιαία τι στο καλό κάνω με ένα μωρό στην αγκαλιά και γιατί δεν είμαι έξω να διασκεδάζω. Άρχισα να κλαίω από τις τύψεις γι’ αυτό που σκέφτηκα. «Τι μάνα είμαι εγώ που προτιμάω τα club από το παιδί μου; ».
Είναι 04.00 τα ξημερώματα και κλαίμε κι οι δυο κάνοντας χιλιόμετρα πάνω κάτω στο δωμάτιο. Εγώ για την χαμένη μου ελευθερία και αυτή για την χαμένη της ανυπαρξία. Γιατί είμαι σίγουρη, έτσι όπως την ξέρω πλέον, ότι η κόρη μου ήταν πολύ θυμωμένη που τάραξα την ανυπαρξία της και την έφερα χωρίς να τον ρωτήσω στον μάταιο ετούτο κόσμο. Εκείνο το καλοκαίρι οι λίγες στιγμές που έμεινε ήρεμη χωρίς να κλαίει- πρέπει να ήταν γύρω στις τρεις- έμειναν στην μνήμη μου σαν πολύ ιδιαίτερες. Ένιωθα ότι ζούσα μια κατάσταση παγιωμένη που δεν θα άλλαζε ποτέ πια. Ότι όλη μου η ζωή θα ήταν κάπως έτσι. Με ένα μωρό στην αγκαλιά να κλαίει και να τεντώνεται νευριασμένο. Το μυαλό μου δεν πήγαινε πιο πέρα από το παρόν και κάθε τόσο μου υπενθύμιζε με σαδισμό ότι «θα είμαι για πάντα μάνα και για πάντα θα υποφέρω».
Σε ένα μήνα περίπου κλείνει τα 18. Καθόμαστε στην κουζίνα και συζητάμε για το πάρτι των γενεθλίων της. Την κοιτάω να μου μιλάει και νιώθω περήφανη για την δυναμική προσωπικότητα της, για το πείσμα της, την εξυπνάδα της, την ωριμότητα της και την μεστή άποψη της για σημαντικά ζητήματα. Το βρέφος κι εγώ μεγαλώσαμε, συνηθίσαμε η μια την άλλη, αγαπηθήκαμε, δεθήκαμε, φτιάξαμε μια μοναδική σχέση. Σκέφτομαι ότι θα φύγει και ότι θα κοιμάται μακριά μου και τρέμει η καρδιά μου. Μπορεί η γνωριμία μας και η αρχική μας συνύπαρξη να μας δυσκόλεψε λίγο αλλά μάλλον έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες …ξεκινάνε με κόντρα. Δεν είναι όλες οι σχέσεις γονέα- παιδιού εύκολες, άλλες μαμάδες είναι πιο έτοιμες και άλλες όχι. Άλλα παιδιά είναι πιο εύκολα και άλλα όχι!
Γράφοντας την ιστορία μας τα ξαναέζησα όλα από την αρχή και παρά το γεγονός ότι ανήκουν στο παρελθόν, δεν τα ωραιοποίησα ούτε στιγμή. Αυτές οι δύσκολες στιγμές της γνωριμίας μας με έκαναν πιο δυνατή, πιο υπομονετική, πιο υπεύθυνη, με εξέλιξαν και με βοήθησαν να δω με μια άλλη οπτική τη ζωή. Αν διανύεις κι εσύ μια παρόμοια κατάσταση να ξέρεις ότι μαζί με το μωρό σου ξαναγεννιέσαι κι εσύ και οι γέννες είναι και από τις δυο πλευρές επίπονες. Υπομονή λοιπόν όλα περνάνε σαν αστραπή, πριν καλά καλά το καταλάβουμε τα κλάματα σταματάνε και τα πουλιά πετάνε μακριά από τις φωλιές!
