Αφροδίτη Δερματά
Το 2022 μας υποδέχτηκε με βροχές και καταιγίδες. Η βροχή προπαραμονή πρωτοχρονιάς κατάφερε να εισβάλει και μέσα στο αμάξι μου αλλά το χειρότερο είναι ότι βρήκε τρόπο και πέρασε εντός μου. Και στις δυο περιπτώσεις έμεινε στάσιμη με αποτέλεσμα να αρχίσει μετά από λίγες μέρες να κατακλύζει την ατμόσφαιρα η ανυπόφορη μυρωδιά του βαλτωμένου νερού. Κατάλαβα ότι κάτι περίεργο συνέβαινε όταν η οσμή της μούχλας γινόταν όλο και πιο έντονη . Ένα βράδυ με καταιγίδα (πάλι) αποφάσισα να διερευνήσω από πού προερχόταν αυτή η μυρωδιά, άνοιξα την πόρτα και ακούμπησα το πάτωμα. Συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν δυο μικρές λίμνες κάτω από τα πισινά καθίσματα, έβγαλα τα πατάκια, έβαλα μπόλικο χαρτί να απορροφήσει ότι είναι δυνατόν και θύμωσα πάρα πολύ με τις συνεχόμενες βροχές και με την κακή μου τύχη.
Το πρωί της Δευτέρας μπήκα στο βαλτωμένο μου αυτοκίνητο το οποίο αρνιόταν πεισματικά να ξεβρωμίσει και ξεκίνησα τον δρόμο της επιστροφής στην καθημερινή ρουτίνα. Παιδιά στο σχολείο, γυμναστήριο, δουλειά. Οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί, δεν είχε κίνηση παρ’ όλα αυτά αποφάσισα να πάρω τα κρυφά μου δρομάκια που χρησιμοποιώ για να δραπετεύσω από το μποτιλιάρισμα. Πέρασα δίπλα από τον Πεδιαίο και είδα το φουσκωμένο ποτάμι να ρέει δυναμικά. Έκανα το αυτοκίνητο λίγο στην άκρη και κάθισα να το παρατηρήσω. Κοιτώντας το μετάνιωσα για τον θυμό που μου είχε προκαλέσει η βροχή και άρχισα να ανακατεύω τα βαλτωμένα νερά μέσα μου, θύμισα στον εαυτό μου ότι αρκετά αντιστάθηκα στο ρέμα και ότι ήρθε η ώρα να αρχίσω να ρέω μαζί του. Συνειδητοποίησα ότι όσο μεγαλώνεις οι απώλειες τις ζωής σου συναντιόνται τις γιορτινές μέρες και κάνουν ένα μεγάλο θλιβερό πάρτι με επίτιμο καλεσμένο εσένα. Το πάρτι όμως κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει και να ξαναμπείς στην ροή. Απόλαυσα τα γάργαρα νερά και τον ήχο τους, πήρα βαθιές ανάσες και έβγαλα από το ντουλαπάκι του μυαλού μου τις πρώτες βοήθειες που είχα τακτοποιημένες και έτοιμες να τις χρησιμοποιήσω σε περιόδους κρίσεις.
Μου θύμισα λοιπόν ότι:
- Όταν κάτι φεύγει από την ζωή μας κάτι άλλο έρχεται. Εμείς δεν έχουμε παρά να μείνουμε στην ροή των πραγμάτων όπως το ποτάμι και να πάψουμε να αντιστεκόμαστε σ’ αυτήν ώστε να μπορέσουμε να το συναντήσουμε.
- Ότι εγώ θα δημιουργήσω το αυλάκι που θα περάσει από μέσα το νερό και καθώς θα το δημιουργώ θα πρέπει παράλληλα να το ακολουθώ.
- Ότι παρελθόν και μέλλον δεν υπάρχουν και ότι αν ζω στο παρελθόν πονάω, αν ζω στο μέλλον ανησυχώ και ότι η ευτυχία κρύβεται στο παρόν. Όταν λοιπόν ο νους δραπετεύει στο παρελθόν ή στο μέλλον εγώ δεν έχω παρά να τον πάρω αγκαζέ και να τον οδηγήσω ευγενικά στο «τώρα».
- Ότι δικαιούμαι να απομονωθώ γιατί η απομόνωση μου δίνει την ευκαιρία να θρηνήσω και όσο είμαι μέσα στην κατάσταση του θρήνου, καθαρίζει το μυαλό μου και έτσι ετοιμάζομαι για το καινούργιο μου ξεκίνημα.
- Ότι όταν συγχωρώ δίνω χώρο στον εαυτό μου να καταλάβει και να κοιτάξει τα πράγματα από μια άλλη οπτική έτσι κάνω ειρήνη μαζί του και προχωράω μπροστά.
- Ότι ο φόβος μηδενίζεται καθώς προχωράω μπροστά και ανακαλύπτω τελικά ότι τα πράγματα ήταν πιο εύκολα απ΄ ότι φανταζόμουν και ότι το μόνο τελικά που με κρατούσε εγκλωβισμένο ήταν το μυαλό μου.
- Ότι η ζωή ξέρει κι εγώ πρέπει να θυμάμαι να την εμπιστεύομαι.
Κοιτώντας λοιπόν την ροή του ποταμού ταξιδεύω κι εγώ νοερά μαζί του, παίρνω μια βαθιά ανάσα κλειδώνω την εικόνα, μπαίνω στο αυτοκίνητο και γυρνάω το κλειδί. Αγνοώ την μυρωδιά και ανοίγω την μουσική, μαζί της έχω ανοίξει και το αυλάκι μου. Το βαλτωμένο νερό αρχίζει να ρέει. Καινούργια εβδομάδα, καινούργια χρονιά, καινούργια αρχή και δηλώνω έτοιμη να κάνω το επόμενο βήμα με εμπιστοσύνη σε ότι είναι να’ ρθει.
Εύχομαι ο καθένας να βρει τις αλήθειες του, την γαλήνη μέσα του και να καταφέρει να σπάσει τις αλυσίδες που τον κρατούν μακριά από όλα όσα ποθεί η καρδιά του!
Καλές πνευματικές αναζητήσεις!
