Αφροδίτη Δερματά
To 2021 πνέει τα λοίσθια αφήνοντάς μας ανάμικτα συναισθήματα. Αναμφίβολα ήταν μια χρονιά που δεν ήταν βαρετή. Τα είχε όλα. Lockdown, Covid-attack, μεταλλάξεις, εμβόλια, κλιματική αλλαγή, πόνο, φόβο, αρνητές, υποστηρικτές, θετικούς, αρνητικούς, ψεκασμένους και πρόβατα. Κάτω όμως από το πάπλωμα της αρνητικότητας και της τρομολαγνείας η ανθρωπότητα, έστω και χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα, συνέχισε ακάθεκτη παρά τις αντίξοες συνθήκες να ψάχνει ακτίδες αισιοδοξίας και να φωτίζει μικρές στιγμές της καθημερινότητας με ελπίδα. Ο πολιτισμός μετά την «παύση» σήκωσε μανίκια και ανέλαβε την εντατική ψυχοθεραπεία των κοινωνιών που ψυχορραγούσαν. Επανήλθε δυναμικά και κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις ανέλαβε να διασκεδάσει τους φόβους και τις ανασφάλειές μας με κάθε τρόπο. Παράλληλα, η εστίαση κινήθηκε σε παρόμοιους ρυθμούς καλύπτοντας την επιτακτική ανάγκη του κόσμου για απόλαυση και εξωστρέφεια. Δειλά-δειλά επανήλθε και το ταξίδι, με την Ιταλία να έχει φέτος την τιμητική της προφανώς λόγω των φθηνών εισιτηρίων.
Κάνοντας λοιπόν τον προσωπικό απολογισμό της χρονιάς με μια «Όμικρον» να με περικυκλώνει και να μου χτυπάει με θράσος την πόρτα -ενδεχομένως και αυτή τη στιγμή που μιλάμε να έχει μπει από τη χαραμάδα και να μην την έχω πάρει χαμπάρι-, συνειδητοποιώ ότι η χρονιά που πέρασε τα είχε όλα. Το κυριότερό της χαρακτηριστικό, εντούτοις, ήταν η μεγάλη μας λαχτάρα για διασκέδαση. Αν έπρεπε λοιπόν να σκανάρω τις 365 μέρες που έφυγαν και να ξεχωρίσω πέντε στιγμές που είχαν γεύση, μουσική, θέαμα και ταξίδι, θα ξεχώριζα και θα τιμούσα με ευγνωμοσύνη τις εξής:
Εκείνη τη βραδιά του καλοκαιριού που μετά από σχεδόν δύο χρόνια αποχής και νοσταλγίας βρέθηκα στο Παττίχειο και με σφηνάκια ζιβανίας σιγοτραγούδησα παρέα με τον Κότσιρα και τον Θηβαίο τραγούδια του εκπληκτικού Θάνου Μικρούτσικου.
Εκείνη την άλλη βραδιά που τελευταία στιγμή και χωρίς να το έχω προγραμματίσει βρέθηκα στη συναυλία του Παύλου Παυλίδη στο DownTown για μια live «Λευκή καταιγίδα».
Εκείνο το απόγευμα στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας όπου στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κύπρου, ο «Εγκάρσιος Προσανατολισμός» του Δημήτρη Παπαϊωάννου πυροβόλησε με ασύλληπτες εικόνες τα μάτια μου αφήνοντας το στίγμα του σε κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μου. Μάλιστα οι εικόνες συνέχισαν την επίθεση και μετά το τέλος της παράστασης, γυμνάζοντας τον νου για αρκετές μέρες μετά.
Εκείνο το μεσημέρι στο φινάλε του καλοκαιριού που μετά το μπάνιο ανακάλυψα τυχαία το ταβερνάκι «Mylos» στο χωριό Γιαλιά στην Πάφο. Η όμορφη αυλή, η θέα, οι νόστιμοι κεφτέδες και οι παγωμένες μπίρες κάτω από τη σκιά των δέντρων μού θύμισαν για άλλη μια φορά ότι στα απλά και στα απρόσμενα κρύβεται η ευτυχία.
Εκείνο το βράδυ που βρέθηκα για πρώτη φορά στο Κούριο και παρακολούθησα την παράσταση «Εσμέ». Δεν ξέρω αν ήταν τόσο δυνατή η παράσταση ή ήταν η ομορφιά του χώρου και η θάλασσα στο φόντο που έκαναν αξέχαστη αυτή τη βραδιά.
Εκείνο το βράδυ στο Σαράντι όπου ένα μικρό μπαλκόνι με θέα το αμφιθεατρικό χωριό, γέμισε μουσικές, ζιβανίες και μεζέδες, κάνοντας τη βραδιά μοναδική.
Εκείνο το brunch στον δέκατο όροφο στο «La Caleta» στη Λεμεσό όπου το μπλε της θάλασσας ενώθηκε με το μπλε του ουρανού και ταξίδεψε όλες τις αισθήσεις μας.
Εκείνο το απόγευμα στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας όπου οι καθηλωτικές ερμηνείες του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και του Άκη Σακελλαρίου στις «Βάκχες» του Ευριπίδη έδωσαν τροφή στο μυαλό μου για μέρες.
Ολοκληρώνοντας το σκανάρισμα του 2021, συνειδητοποιώ ότι οι καλές στιγμές είναι πολύ παραπάνω από πέντε και ότι, αν αφεθώ, μπορώ να γράψω σελίδες ολόκληρες. Δεν θα διορθώσω τους αριθμούς, αφήνω εδώ 3 παραπάνω απ’ όσες προανήγγειλα και μια ευχή για το 2022…
Να έχει γεύση, μυρωδιά, εικόνες, μουσικές, χρώματα και ελευθερία… Και το πιο σημαντικό, να έχει υγεία.
