Αφροδίτη Δερματά
Ιούνιος του 2016, ετών τριάντα βάλε, χωρίς να έχει ιδιαίτερο νόημα ο αριθμός μιας και έχω πάρει απόφαση ότι μια παρατεταμένη εφηβεία θα με ακολουθεί μέχρι να αποχωρήσω από τον μάταιο ετούτο κόσμο. Πίνουμε καφέ με την παρέα ενώ αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε το σαββατοκύριακο: «Πάμε για κάμπινγκ;» Πετάει η φίλη μου η Μαρία…«Kάμπινγκ;» Εγώ ζορίζομαι κάπως με τη σκέψη, πώς και πού θα κοιμηθώ; Τα κουνούπια; Τα ζουζούνια; Τα φίδια; Οι μέλισσες; Οι λύκοι; Τα τέρατα; Το μπάνιο; Αυτοί ήταν κάποιοι από τους –λίγο υπερβολικούς- προβληματισμούς μου. Η ιδέα, μου μοιάζει τόσο επικίνδυνη όσο μια συμμετοχή στο «survivor». Οι υπόλοιποι ενθουσιασμένοι. Δεν μου πάει η καρδιά να τους την χαλάσω και δέχομαι, στο κάτω κάτω η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος λατρεύω να ξεβολεύομαι από τα συνηθισμένα μια στο τόσο.
Παρασκευή βράδυ φορτώνουμε το αυτοκίνητο με φαγητά και με είδη κάμπινγκ, από γνωστό πολυκατάστημα με χαμηλές τιμές και φύγαμε. Δυο ώρες μετά κατηφορίζουμε τον δρόμο της Πόλης, στο ραδιόφωνο παίζει το υπέροχο «Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ» της Αλεξίου και ένα ολόγιομο φεγγάρι ζωγραφίζει έναν ασημένιο δρόμο μέσα στη θάλασσα. Μιλάμε, γελάμε, τραγουδάμε, ανυπομονούμε για το αξέχαστο Σαββατοκύριακο που πλησιάζει επικίνδυνα. Όλα δείχνουν πως αυτά που θα συμβούν τις επόμενες δυο μέρες θα τα διηγούμαστε χρόνια μετά και η ψυχή μας θα ξεκαρδίζεται από τα γέλια.
Φτάνουμε στο κάμπινγκ, βρίσκουμε μια γωνιά όσο πιο κοντά γίνεται στην θάλασσα και στο μπαρ , στήνουμε το μικρό χωριό μας, πιο εύκολα απ’ ότι περίμενα, φτιάχνουμε ατμόσφαιρα με φανάρια, βάζουμε μουσική, σερβίρουμε φαγητά και ποτά και ξεκινάμε ένα μοναδικό beach party. Από εκείνα τα ωραία που χορεύεις ξυπόλυτος στην άμμο μέχρι τελικής πτώσης σαν να μη σε βλέπει κανείς, που πέφτεις κάτω από τα γέλια, που αγαπάς όλο τον κόσμο και που σου θυμίζουν γιατί λατρεύεις τα καλοκαίρια. Τις πρώτες πρωινές ώρες αποσυρόμαστε στις σκηνές μας. Μετά από τέτοιο ξέφρενο γλέντι ο Μορφέας έρχεται πριν καλά καλά το καταλάβουμε και φέρνει μαζί του έναν γλυκό δροσερό ύπνο.
Το πρωινό ξύπνημα είναι μαγεία, η θάλασσα είναι λάδι και βρίσκεται δυο βήματα μακριά από την σκηνή μας. Δεν υπάρχει πιο όμορφη αίσθηση από το να ξυπνάς και να βουτάς κατευθείαν. Το δροσερό νερό διαπερνάει κάθε κύτταρο σου, σε αναζωογονεί και καθαρίζει το μυαλό και τη ψυχή σου. Καφεδάκι παγωμένο από το μπαρ και μια μέρα απόλυτης χαλάρωσης ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Χωρίς ίχνος άγχους, χωρίς ηλεκτρονικές συσκευές, ξυπόλυτοι, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς άβολα ρούχα μόνο με ένα μαγιό, ζούμε την απόλυτη χαλάρωση. Άλλοι διαβάζουν, άλλοι παίζουν ρακέτες, άλλοι συζητάνε, άλλοι κοιμούνται κάτω από τα δέντρα, τα πιτσιρίκια παίζουν και το σκηνικό θυμίζει κάτι από Κρήτη την δεκαετία του 70 και χίπις.
Το απόγευμα μας βρίσκει να περπατάμε στο παραθαλάσσιο μονοπάτι που οδηγεί στο Λατσί. Τα νερά δίπλα μας είναι ήρεμα και το ηλιοβασίλεμα που καθρευτίζεται πάνω τους, μοναδικό. Γυρνάμε πίσω στο κάμπινγκ ενώ έχει αρχίσει να βραδιάζει. Το δεύτερο μέρος του πάρτι ξεκινά και είναι εξίσου υπέροχο με της προηγούμενης βραδιάς. Μουσικές φαγητά, μπύρες, γέλια, ξυπόλητες πατούσες στην άμμο και κέφι τρελό συνθέτουν το σκηνικό. Οι πιο τολμηροί βουτάνε στη θάλασσα που ασημίζει από το φεγγάρι.
Καθώς ξημερώνει επικρατεί ηρεμία, κάποιοι έχουν πάει για ύπνο, οι υπόλοιποι βολευόμαστε στις ξαπλώστρες και περιμένουμε να δούμε την ανατολή. Ο ήλιος αχνοφαίνεται και η πλάση φωτίζεται δειλά , ενώ ακόμα λάμπουν στον ουρανό τα πιο επίμονα αστέρια, σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι το νόημα της ζωής τελικά. Να μπορείς να απολαύσεις ένα ξημέρωμα καλοκαιριού, έναν ήλιο να ανατέλλει στις ακτές μιας ήρεμης θάλασσας γαληνεύοντας το νου, μαζί με ωραίους ανθρώπους. Στο μυαλό μου έρχεται ένας στίχος που λέει «λατρεύω την ανατολή, την δύση την φοβάμαι, γιατί τον κύκλο της ζωής με κάνει να θυμάμαι». Ανατολή σημαίνει καινούργια μέρα, φως, αισιοδοξία, νέα αρχή. Ένα Σαββατοκύριακο, απρόσμενα ξεχωριστό πέρασε στο χθες και με έμαθε ότι η ευτυχία κρύβεται στα πιο απλά πράγματα, εκεί σε μια μικρή σκηνή πάνω στην ακτή! Ξεβολέψου λοιπόν από την ρουτίνα σου και ψάξε να την βρεις, γιατί η ζωή περνάει μέχρι να μετρήσεις το εκατό, ανεβαίνοντας πέντε - πέντε τους αριθμούς καθώς ακουμπάς το κεφάλι σου σ’ έναν λευκό τοίχο.
Πέντε-δέκα- δεκαπέντε… Φτου και βγαίνω.
ΥΓ1 Όσο πιο απλή ειναι η ζωή σου τοσο πιο ελεύθερος εισαι...
Aν θες να δοκιμάσεις την εμπειρία του κάμπινγκ παρακάτω σου παραθέτω μερικές ενδιαφέρουσες προτάσεις
Vals Place 96 511179
Friendsland Louvaras 99 804057
Yurts In Cyprus 97629148
