Αφροδίτη Δερματά
Οι μέρες μου ξεκινάνε από τις 7 το πρωί. Εκείνη την ώρα πίνω την πρώτη γουλιά ζεστό καφέ χειμώνα καλοκαίρι. Μόλις τα μάτια μου ανοίξουν ξεκινάω να "τρέχω"...Η ρουτίνα είναι κλασσική. Αυτοκίνητο, γυμναστήριο, ντους, δουλειά. Όταν είμαι καλά η διαδρομή για το γυμναστήριο μου φαίνεται πανέμορφη. Μικρές περιποιημένες αυλές, δέντρα, όμορφα κλασσικά σπιτάκια στον Παλιό Στρόβολο, μελωδική μουσική στο ραδιόφωνο. Όταν ξυπνάω στραβά οι διαδρομή μου είναι διαφορετική. Αντικρύζω ακριβώς to ίδιο σκηνικό αλλά όλα μου φαίνονται αδιάφορα και άσχημα.
Μια τέτοια μέρα ήταν και η προηγούμενη Παρασκευή. Ήταν εννιά και δέκα το πρωί, το μυαλό μου δούλευε ακατάπαυστα, στριφογύριζαν χιλιάδες δουλειές και εκκρεμότητες και ότι αντίκρυζα μου φαινόταν άσχημο και αδιάφορο. Πάρκαρα βιαστικά το αυτοκίνητο μου, άρχισα να περπατάω μηχανικά κοιτάζοντας τριγύρω μου χωρίς να κοιτάω, προσπέρασα έναν ηλικιωμένο που βρέθηκε στον δρόμο μου και πήγαινε αργά και κατευθύνθηκα με γρήγορα βήματα στο ασανσέρ. Πάτησα το κουμπί επίμονα και νευρικά, λες και αν το πίεζα λίγο παραπάνω θα ερχόταν πιο γρήγορα και μπήκα στην αναμονή ξεφυσώντας νευρικά. Ο γεράκος με ακολούθησε, μπήκε αργά στο κτήριο και ρώτησε έναν κύριο αν ξέρει που είναι ο Τάδε γιατρός ο οποίος βρίσκεται στον τρίτο όροφο. «Στον τρίτο όροφο είναι μια εταιρεία, αποκλείεται να είναι εκεί ο γιατρός που ψάχνετε» του απαντάω μπαίνοντας εμβόλιμη στην συζήτηση. Ο παππούς απελπισμένος μας παρακάλεσε να του βρούμε μια λύση, διότι είχε κινητικά προβλήματα, δυσκολευόταν να περπατήσει και ένιωθε εξαντλημένος μετά από τόση ώρα που περπατούσε μέσα στην ζέστη ψάχνοντας τον γιατρό. Αγνοώ το γεγονός ότι έχω αργήσει ήδη και του προτείνω να με περιμένει να πάω να βρω σε ποιο κτήριο βρίσκεται το ιατρείο. Δέχεται, έτοιμος να κλάψει από την ταλαιπωρία. Βρίσκω το κουδούνι του γιατρού σε μια διπλανή πολυκατοικία, επιστέφω πίσω ενημερώνω τον γεράκο για τα καλά νέα, απλώνω το χέρι μου για να κρατηθεί και κατευθυνόμαστε αργά αγκαζέ προς τον γιατρό. «Είσαι ένας άγγελος που βρέθηκε στον δρόμο μου σήμερα» μου λέει και ξεκινάει να με γεμίζει ευχές. Καθώς προχωράμε ακούω τις ευχές και νιώθω σαν ένα μαγικό ραβδί να λούζει με φως την μέρα μου που ξεκίνησε σκοτεινιασμένα… «Αυτό είναι ευτυχία» σκέφτομαι…Το να δίνεις, το να βοηθάς, το να αγαπάς, το να βλέπεις τον συνάνθρωπο σου ευτυχισμένο. Πως την πατάω και αφήνομαι στην ρουτίνα και την πίεση της καθημερινότητας; Πως αφήνω τον εαυτό μου να φεύγει από την ουσία;
"Εγώ σας ευχαριστώ καλέ μου κύριε που μου δώσατε την ευκαιρία να σας βοηθήσω και μου φτιάξατε την μέρα"
Και επειδή πολλές φορές όλοι παρασυρόμαστε και την ψάχνουμε αλλού. Να σου πω ότι η ευτυχία κρυβεται:
Στη βοήθεια προς τους άλλους
Στην απόλαυση του εαυτού μας
Στην ειλικρίνεια
Στη διασκέδαση
Στον επαρκή ύπνο
Στη δύναμη της συγχώρεσης
Στην ευγνωμοσύνη για ό,τι έχουμε
Στην απόλαυση της εργασίας μας
Στις υγιείς σχέσεις
Στην πίστη για κάτι πιο μεγάλο από την καθημερινότητα
