Αφροδίτη Δερματά
Μια χρονιά έφτασε στο τέλος της και μαζί της κάνει φινάλε και μια ολόκληρη δεκαετία. Αν το δούμε ειδικά, είμαστε κατά έναν χρόνο σοφότεροι. Αν το δούμε γενικά, είμαστε κατά δέκα χρόνια σοφότεροι. Κάποτε κάποιος είχε πει ότι δεν περνάνε τα χρόνια, εμείς περνάμε. Το θέμα είναι καθώς περνάμε τι συλλέγουμε απ’ αυτά και κατά πόσο εξελισσόμαστε. Κάνοντας μια ανασκόπηση βλέπω ότι αυτή η δεκαετία μού πήρε ανθρώπους, μου έφερε άλλους, έζησα πένθος και βγήκα απ’ αυτό πιο δυνατή και πιο σκληρή, αλλά έζησα και έντονη χαρά, άλλαξα χώρα, γνώρισα μια νέα ζωή που δεν με είχα φανταστεί ποτέ να υπάρχω μέσα της. Άλλαξα επαγγελματική κατεύθυνση, κουράστηκα πολύ, διάβασα πολύ, άφησα φίλους και γνωστούς πίσω, έκοψα το τσιγάρο και ένιωσα αυτή τη μεθυστική χαρά της νίκης, ταξίδεψα, βρήκα νέες θάλασσες αλλά και νέες ακτές, άλλαξα φιλοσοφία και άλλαξα γενικά ως άνθρωπος εσωτερικά και εξωτερικά.
Τον Δεκέμβρη του 2008 κάναμε rafting στον Λούσιο ποταμό. Το ποτάμι κατέβαινε με ορμή και κάποια στιγμή ο δάσκαλος μάς έδωσε οδηγίες για να βουτήξουμε μέσα. Έπρεπε σε περίπτωση που τουμπάρει η βάρκα να μπορούμε να επιβιώσουμε. Μας είπε «θα πηγαίνετε όπως σας πάει η ροή. Ούτως ή άλλως δεν μπορείτε να αντισταθείτε στο δυνατό ρεύμα, απλώς θα έχετε τον νου σας στα λιμνάζοντα νερά που είναι σε διάφορα σημεία του ποταμού στο πλάι και μόλις τα εντοπίσετε θα κατευθύνεται το σώμα σας προς τα εκεί». Έτσι αφεθήκαμε στο δυνατό ρεύμα αλλά είχαμε τον νου μας στα λιμνάζοντα νερά για να μπορούμε να ξεκουραστούμε και να επιβιώσουμε. Αυτή η δεκαετία, λοιπόν, μου απέδειξε επανειλημμένα πως τίποτα δεν γίνεται στην τύχη και ότι καλό είναι να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στη ροή. Η ροή κάπου σε βγάζει και το συνειδητοποιείς όταν ενώνεις τα πρώτα κομμάτια του παζλ κι αρχίζει να αχνοφαίνεται η εικόνα. Φτάνει να βρεις τη χρυσή τομή, να μην αντιστέκεσαι αλλά ούτε και να παραδίδεις τα όπλα.
Τον Οκτώβρη του 2011 βρισκόμουν στην Αθήνα σε μια δουλειά που απεχθανόμουν, κάθε πρωί πήγαινα στη δουλειά μου με πόνους στο στομάχι. Έβγαινα έξω για τσιγάρο και κοιτούσα ψηλά στον ουρανό και αναρωτιόμουν γιατί να πρέπει να το περνάω όλο αυτό. Μια μέρα, καθώς έκανα τσιγάρο και παρακαλούσα να βρεθεί μια λύση, ένας τρόπος να φύγω από εκεί, χτύπησε το τηλέφωνο και μια καλή φίλη, σαν από μηχανής Θεός, με ρώτησε αν με ενδιαφέρει να φύγω για Κύπρο μιας και η εταιρεία όπου δούλευε ήθελε να επεκταθεί κι εκεί. Εννοείται ότι με ενδιέφερε, ήταν σαν να είχε γίνει ένα μικρό θαύμα. Μέσα σε έξι μήνες, μετά από πάρα πολλά εμπόδια και δυσκολίες κατάφερα να κάνω το μετέωρο βήμα του πελαργού και να ξεκινήσω πάλι από την αρχή σε μια άλλη χώρα. Πλέον συνειδητοποιώ ότι, αν δεν είχα περάσει εκείνον τον ζόρικο χρόνο στην απαίσια δουλειά, τώρα δεν θα ήμουν εδώ που είμαι και δεν θα ήμουν αυτή που είμαι. Κάπου, λοιπόν, με πήγε η ζωή με τις συγκυρίες της και κάπου με πάει ακόμα, δεν φοβάμαι, της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και αυτό είναι το μυστικό. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους, άλλοι έρχονται και φεύγουν κι άλλοι έρχονται και μένουν, όλοι υπάρχουν στη ζωή μας για όσο ακριβώς πρέπει να υπάρχουν και όλοι συμβάλλουν στην εξέλιξή μας. Με την ίδια ακριβώς εμπιστοσύνη και ευγνωμοσύνη πρέπει να τους υποδεχόμαστε και κάπως έτσι να τους αποχαιρετάμε όταν έρχεται η ώρα τους να φύγουν.
Περνώντας, λοιπόν, μέσα απ’ αυτή τη δεκαετία έμαθα:
- Να "γλιστράω" χωρίς αντιστάσεις μέσα στη ροή της ζωής
- Να νιώθω καθημερινά ευγνωμοσύνη. Είναι η μεγαλύτερη προσευχή και κάνει θαύματα.
- Ότι οι άνθρωποι περνάνε από τη ζωή μου τη στιγμή που πρέπει και για όσο πρέπει για να με βοηθήσουν να εξελιχθώ ως προσωπικότητα.
- Ότι οι στιγμές εξαφανίζονται με έναν τρόπο μαγικό γι’ αυτό εκτιμάω την αξία τους και προσπαθώ να τις ζω με απόλυτη παρουσία.
- Ότι οι άνθρωποι αντιπαθούν στους άλλους ανθρώπους τις καταπιεσμένες προβολές τους. Αντιπαθούμε στους άλλους, δηλαδή, τις πλευρές του χαρακτήρα μας που έχουμε απαγορέψει να υπάρχουν.
- Ότι δεν με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι για τη συμπεριφορά μου και ότι όταν δεν θα με νοιάζει καθόλου τι θα πουν και για την εμφάνισή μου, θα είμαι απόλυτα ελεύθερη.
- Να αποταυτίζομαι από τα πρέπει κάθε μέρα όλο και περισσότερο.
- Να προσπαθώ όταν κάθομαι να κάθομαι, όταν τρώω να τρώω και όταν κοιμάμαι να κοιμάμαι.
- Ότι ο Θεός υπάρχει μέσα μου αλλά θέλει πολλή πνευματική δουλειά για να μπορέσω να τον αγγίξω.
- Ότι υπάρχουν φύλακες άγγελοι κι ευχαριστώ τον δικό μου που με σώζει πάντα από τις δύσκολες στιγμές.
- Και τέλος ότι τα όνειρα αν τα πιστεύεις και τα αγαπάς γίνονται πραγματικότητα.
Την νέα χρονιά που έρχεται λοιπόν κάτσε αναπαυτικά και απόλαυσε την βόλτα. Τα καλύτερα πράγματα συμβαίνουν όταν δεν το περιμένεις.
Happy New Year Dear
