Αφροδίτη Δερματά
«Είμαστε αστερόσκονη… 'Ο, τι βρίσκεται στο σύμπαν και τη Γη αποτελείται από αστερόσκονη, η οποία βρίσκεται παντού γύρω και μέσα μας. Μας συνδέει άμεσα με το σύμπαν και ανοικοδομεί το σώμα μας ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Το σώμα μας είναι κατασκευασμένο από τα υπολείμματα των άστρων και τις τεράστιες εκρήξεις στους γαλαξίες. Γεννηθήκαμε από άστρο και όταν πεθαίνουμε ξαναγινόμαστε ένα με αυτό» μου λέει η φίλη μου η Νεφέλη. Είναι Κυριακή, στο πικάπ παίζει μια ινδική χαλαρωτική μουσική, ένα στίκερ καίγεται και καπνίζει δίπλα μας, πίνουμε αποτοξινωτικό τσάι μάτσα ανακατεμένο με γάλα αμυγδάλου (γιατί σκέτο δεν πίνεται) και καθισμένες πάνω σε κάτι τεράστιες μαξιλάρες στο πάτωμα μιλάμε για την ζωή μας κάνοντας την συζήτηση να μοιάζει με ιεροτελεστία. Αγαπώ τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις! Είναι διαφορετικές απο αυτές που κάνω συνήθως με άλλες φίλες μου και πάντα έχουν κάπου να με πάνε.
Η Νεφέλη είναι η γκουρού μου. Είναι από αυτές τις τύπισσες που όταν ο κλοιός σφίγγει, όταν η ζωή γίνεται πολύ δύσκολη, μετατρέπεται σε σαλιγκάρι. Γλιστράει νωχελικά μέσα στο κέλυφος της κλείνει τα μάτια της και παρακολουθεί σιωπηλά την εισπνοή και την εκπνοή της, αποκομμένη πλήρως από τα εγκόσμια. Εκπαιδεύεται καθημερινά σε ένα πράγμα, στο να αγνοεί τον καταιγισμό των σκέψεων και να μπορεί να ελέγχει και να ησυχάζει τον νου της ανά πάσα στιγμή. Πολλές φορές λοιπόν όταν οι σκέψεις μου γίνονται αφόρητες και ανεξέλεγκτες, όταν χάνομαι στον λαβύρινθο του μυαλού μου, την βρίσκω σε μια άκρη να κρατάει τον σωτήριο μίτο. «Μην τις πιστεύεις» μου λέει… «ο νους μας κοροϊδεύει, γεννάει σκέψεις, οι σκέψεις φέρνουν σύγχυση και πόνο, παρατήρησε τις και άσε τις να περάσουν. Έλα στο τώρα, φέρε τον νου στη στιγμή».
Το τσάι αποτοξινώνει το σώμα μου και η παρουσία της μαζί με τις κουβέντες τις, αποτοξινώνουν το μυαλό μου! Βραδιάζει, μιλάω και με ακούει με ηρεμία. Εκτοξεύω σκέψεις που με «τρώνε» ακατάπαυστα μπας και ξαλαφρώσω…σηκώνεται πάνω, πάει στην βιβλιοθήκη και φέρνει ένα μικρό μπουκάλι που είναι γεμάτο ροζ νερό και μικρά πολύχρωμα αστεράκια. Αρχίζει να το ανακινεί. «Αυτό το μπουκάλι μου το χάρισε ένας φίλος μου, τα αστεράκια είναι οι σκέψεις» μου λέει «όσο τους δίνεις μεγάλη σημασία, ασχολείσαι μαζί τους και τις ανακατεύεις, το μυαλό σου θολώνει, όταν τις αγνοείς και τις αφήνεις στην άκρη να καταλαγιάσουν το νερό καθαρίζει. Το νερό είναι ο νους και μόνο όταν είναι καθαρός έρχεται η γαλήνη».
Αυτή την δύσκολη εποχή που η υπερανάλυση έχει γίνει μάστιγα αξίζει να έχουμε στο ράφι της βιβλιοθήκης μας, ένα μπουκαλάκι με ροζ νερό και αστεράκια για να μας θυμίζει ότι στο χέρι μας είναι να παραμένει διαυγές. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το διατηρούμε όσο γίνεται ακίνητο, ήρεμο. Επίσης αξίζει να έχουμε μια Νεφέλη στην άλλη άκρη του λαβύρινθου, να μας προσφέρει τον μίτο και να μας θυμίζει ότι γεννηθήκαμε από αστέρια και πρέπει να αφεθούμε στην μουσική του σύμπαντος με εμπιστοσύνη.
